Historyczne centrum Neapolu
Serce Neapolu. Od 1995 roku na liście UNESCO. Na stronie tej organizacji widnieje wpis uzasadniający decyzję: Od Neapolu założonego przez greckich osadników w 470 r. p.n.e. po dzisiejsze miasto, Neapol zachował ślady kolejnych kultur, które pojawiły się w Europie i basenie Morza Śródziemnego. To sprawia, że jest to unikatowe miejsce, z niezliczoną ilością wyjątkowych zabytków, takich jak kościół Santa Chiara i Castel Nuovo.
Kluczowe słowa to "ślady kultur". Na każdej płaszczyźnie. Założony przez Greków, dlatego uwielbiony przez Rzymian, następnie pod wpływem Bizantyńczyków, rządzony przez Normanów, Hohenstaufów, Andegawenów, Aragończyków, Hiszpanów, Habsburgów. Neapol i Neapolitańczycy odziedziczyli po wszystkich po trochu.
Starówka ma w sobie ślady najwcześniejszej historii, m.in. siatkę ulic miast starożytnych: biegnące ze wschodu na zachód decumanusy (najważniejszy to SPACCANAPOLI) i z północy na południe cardi, a w podziemiach swych prezentuje zwiedzającym fragmenty agory greckiej i forum rzymskiego, czy też akweduktu z IV p.n.e.
Kościoły w Neapolu
Na Starówce znajdują się najważniejsze kościoły neapolitańskie.
Katedra Duomo di San Gennaro, znana również pod nazwą Duomo di Santa Maria Assunta została zbudowana na przełomie XIII-XIV wieku przez Andegawenów z zachowaniem najstarszego obiektu chrześcijaństwa w Neapolu – Bazyliki św. Restytuty. Później w XVII w. powstaje kaplica św. Januarego – patrona miasta. Serce w sercu każdego Neapolitańczyka. Tu przechowywana jest najcenniejsza relikwia ich świętego męczennika. Trzy razy do roku, w pierwszą sobotę maja, 19 września i 16 grudnia, utrzymująca się w stanie skrzepłym krew powinna się upłynnić, wtedy ma miejsce cud Świętego wróżący dobry czas dla miasta.
Kościół San Lorenzo Maggiore – św. Wawrzyńca, jeden ze starszych obiektów sakralnych Neapolu. Powstały w VI wieku, a odbudowany w formie gotyckiej w XIII wieku dla franciszkanów.
Kościół dominikanów – San Domenico Maggiore o charakterystycznej architekturze mauretańskiej, obrany za najważniejszy przez arystokrację i królów Aragońskich w wieku XV.
Bazylika św. Klary, Santa Chiara, o historii królewskiej. Budował ją od 1310 roku Król Robert Mądry Andegaweński dla żony Sancii. Mistrzów budowlanych sprowadził z Prowansji. Miejsce pochówku króla Roberta, jego syna Karola i innych członków tego rodu. Przy bazylice od początku przebywały klaryski i franciszkanie. W XVIII wieku dynastia Burbonów dołożyła wszelkich starań, żeby unowocześnić wystrój wnętrza, wyznaczając przy tym jedną z kaplic na złożenie swych szczątków doczesnych.
Przy Bazylice św. Klary znajduje się jeden z bardziej urokliwych zakątków Neapolu – majolikowy krużganek klarysek. Przenosi zwiedzającego w inny świat, gdy ten przechodzi pomiędzy filarami zdobionymi scenami mitologicznymi, bukolicznymi, zwierzętami oraz owocami.
Gesù Nuovo – Nowy Kościół Jezusa o niezwykłej, piętnastowiecznej, boniowanej fasadzie, pozostałość po pałacu należącym do księcia Roberta Sanseverino z Salerno. W 1585 roku jezuici zmieniają przeznaczenie obiektu. Dekoracja wnętrz trwała ponad 100 lat, rezultatem jest przebogaty barok. Kościół mieści grób świętego Giuseppe Moscattiego, lekarza filantropa, oddanego całym sobą Neapolitańczykom i ich potrzebom, nie rozróżniając pomiędzy bogatymi i biednymi.
Kaplica Sansevero
Prywatna kaplica grobowa, a de facto muzeum rzeźb. Wstęp warto zarezerwować wcześniej. Zwykle wymieniane są trzy arcydzieła, ale to tylko zachęta do obejrzenia całości.
Na środku kaplicy Chrystus spowity całunem. Rzeźba w 1753 roku wyszła spod dłuta Giuseppe Sammartino. Czy powstała z jednego kawałka marmuru? A może całun to tkanina nasączona tajemniczą substancją imitującą po zastygnięciu marmur? Takie wątpliwości nurtowały wielu. Wszak zleceniodawca Raimondo di Sangro miał sławę alchemika, ezoteryka, wynalazcy i masona. Pewne jest, że ekspresyjnie uchwycony ostatni oddech, jeszcze naprężone przepływającą krwią żyły i dziury po gwoździach, przyprawiają o dreszcze.
W kaplicy znajdziemy też rzeźby Skromność – praca Antoniego Corradini oraz Rozczarowanie Francesca Quierolo, oraz wiele innych.
Historyczne centrum Neapolu
Serce Neapolu. Od 1995 roku na liście UNESCO. Na stronie tej organizacji widnieje wpis uzasadniający decyzję: Od Neapolu założonego przez greckich osadników w 470 r. p.n.e. po dzisiejsze miasto, Neapol zachował ślady kolejnych kultur, które pojawiły się w Europie i basenie Morza Śródziemnego. To sprawia, że jest to unikatowe miejsce, z niezliczoną ilością wyjątkowych zabytków, takich jak kościół Santa Chiara i Castel Nuovo.
Kluczowe słowa to "ślady kultur". Na każdej płaszczyźnie. Założony przez Greków, dlatego uwielbiony przez Rzymian, następnie pod wpływem Bizantyńczyków, rządzony przez Normanów, Hohenstaufów, Andegawenów, Aragończyków, Hiszpanów, Habsburgów. Neapol i Neapolitańczycy odziedziczyli po wszystkich po trochu.
Starówka ma w sobie ślady najwcześniejszej historii, m.in. siatkę ulic miast starożytnych: biegnące ze wschodu na zachód decumanusy (najważniejszy to SPACCANAPOLI) i z północy na południe cardi, a w podziemiach swych prezentuje zwiedzającym fragmenty agory greckiej i forum rzymskiego, czy też akweduktu z IV p.n.e.
Kościoły w Neapolu
Na Starówce znajdują się najważniejsze kościoły neapolitańskie.
Katedra została zbudowana na przełomie XIII-XIV wieku przez Andegawenów z zachowaniem najstarszego obiektu chrześcijaństwa w Neapolu – Bazyliki św. Restytuty. Później w XVII w. powstaje kaplica św. Januarego – patrona miasta. Serce w sercu każdego Neapolitańczyka. Tu przechowywana jest najcenniejsza relikwia ich świętego męczennika. Trzy razy do roku, w pierwszą sobotę maja, 19 września i 16 grudnia, utrzymująca się w stanie skrzepłym krew powinna się upłynnić, wtedy ma miejsce cud Świętego wróżący dobry czas dla miasta.
Kościół San Lorenzo Maggiore – św. Wawrzyńca, jeden ze starszych obiektów sakralnych Neapolu. Powstały w VI wieku, a odbudowany w formie gotyckiej w XIII wieku dla franciszkanów.
Kościół dominikanów – San Domenico Maggiore o charakterystycznej architekturze mauretańskiej, obrany za najważniejszy przez arystokrację i królów Aragońskich w wieku XV.
Bazylika św. Klary, Santa Chiara, o historii królewskiej. Budował ją od 1310 roku Król Robert Mądry Andegaweński dla żony Sancii. Mistrzów budowlanych sprowadził z Prowansji. Miejsce pochówku króla Roberta, jego syna Karola i innych członków tego rodu. Przy bazylice od początku przebywały klaryski i franciszkanie. W XVIII wieku dynastia Burbonów dołożyła wszelkich starań, żeby unowocześnić wystrój wnętrza, wyznaczając przy tym jedną z kaplic na złożenie swych szczątków doczesnych.
Przy Bazylice św. Klary znajduje się jeden z bardziej urokliwych zakątków Neapolu – majolikowy krużganek klarysek. Przenosi zwiedzającego w inny świat, gdy ten przechodzi pomiędzy filarami zdobionymi scenami mitologicznymi, bukolicznymi, zwierzętami oraz owocami.
Gesù Nuovo – Nowy Kościół Jezusa o niezwykłej, piętnastowiecznej, boniowanej fasadzie, pozostałość po pałacu należącym do księcia Roberta Sanseverino z Salerno. W 1585 roku jezuici zmieniają przeznaczenie obiektu. Dekoracja wnętrz trwała ponad 100 lat, rezultatem jest przebogaty barok. Kościół mieści grób świętego Giuseppe Moscattiego, lekarza filantropa, oddanego całym sobą Neapolitańczykom i ich potrzebom, nie rozróżniając pomiędzy bogatymi i biednymi.
Kaplica Sansevero
Prywatna kaplica grobowa, a de facto muzeum rzeźb. Wstęp warto zarezerwować wcześniej. Zwykle wymieniane są trzy arcydzieła, ale to tylko zachęta do obejrzenia całości.
Na środku kaplicy Chrystus spowity całunem. Rzeźba w 1753 roku wyszła spod dłuta Giuseppe Sammartino. Czy powstała z jednego kawałka marmuru? A może całun to tkanina nasączona tajemniczą substancją imitującą po zastygnięciu marmur? Takie wątpliwości nurtowały wielu. Wszak zleceniodawca Raimondo di Sangro miał sławę alchemika, ezoteryka, wynalazcy i masona. Pewne jest, że ekspresyjnie uchwycony ostatni oddech, jeszcze naprężone przepływającą krwią żyły i dziury po gwoździach, przyprawiają o dreszcze.
W kaplicy znajdziemy też rzeźby Skromność – praca Antoniego Corradini oraz Rozczarowanie Francesca Quierolo, oraz wiele innych.
