Neapol monumentalny

Część Neapolu związana niegdyś z administracją Królestwa, a teraz z administracją miasta. Większe place: Plebiscytu (Plebiscito) i Miejski (Municipio), szersze ulice. Warto stanąć pod pomnikiem Cezara Augusta, na początku ulicy Cesario Sauro i przez chwil kilka podelektować się panoramą. Od strony południowej port, dalej Wezuwiusz – ikona Zatoki Neapolitańskiej, Półwysep Sorrentyński, Capri. Od strony zachodniej dwunastowieczny Castel Dell'Ovo. Następnie pójść na północ. Podnosząc wzrok do góry widać na Wzgórzu Vomero dwie dominujące tam czternastowieczne budowle: Castel Sant'Elmo – Zamek św. Erazma i Kartuzję św. Marcina. Na dole Plac Plebiscytu z olbrzymią bryłą Pałacu Królewskiego i od wschodu Baszta Andegawenów. Doprawdy niewiele miast ma tak korzystne położenie.

Plac Plebiscytu jest największym placem Neapolu, w swej bardzo symetrycznej koncepcji, typowo dziewiętnastowiecznym. Najstarszym obiektem przy placu jest Pałac Królewski wzniesiony na początku XVII wieku wedle projektu Domenico Fontany, aby król Hiszpanii Filip III mógł być godnie przyjęty w Neapolu. Król wprawdzie nie przyjechał, ale wicekrólowie, a później inni władcy, mogli wygodniej mieszkać. W budowli zachowane są dekoracje wnętrz, począwszy od tych najstarszych siedemnastowiecznych po dwudziestowieczne. Można tu podziwiać kunsztowne freski, meble, obrazy, a na ścianach tapicerkę z jedwabiu San Leucio oraz arrasy produkcji lokalnej i francuskiej.

Po zjednoczeniu Włoch część Pałacu zostaje przeznaczona na Bibliotekę Narodową, której zbiory liczą obecnie ponad 1,5 miliona książek. Biblioteka przechowuje też papirusy odnalezione w starożytnym Herculamum.
Naprzeciwko Pałacu kolejna monumentalna budowla, mocno przypominająca Rzym, zresztą nieprzypadkowo. Dziewiętnastowieczny kościół San Francesco di Paola miał za wzorzec Panteon, a kolumnada zamykająca plac od strony zachodniej, inspirowana była kolumnadą Placu św. Piotra Stolicy Apostolskiej.

Jeżeli uznacie, że czas na kawę, to od strony północnej placu macie do dyspozycji najstarszą i najelegantszą kawiarnię Gambrinus. Nie miejcie wątpliwości, na kawę jest zawsze dobra pora, wejdźcie! Wypijcie ją, spoglądając na Teatr San Carlo – operę neapolitańską ufundowaną przez Karola Burbona i zrealizowaną w 1737 roku.

Przemieszczając się pomiędzy dwoma wymienionymi na początku placami, najkorzystniej jest przespacerować się ulicą Toledo. Tak jak w historycznym centrum główną ulicą jest Spaccanapoli, tak w tej części miasta jest nią via Toledo. Powstaje w XVI wieku z inicjatywy wicekróla Don Pedro z Toledo, na potrzeby nowych rozwiązań urbanistycznych. Arystokracja chętnie budowała tu swe siedziby, aby blisko władcy przebywać. Obecnie ulica Toledo jest jednym z rajów zakupowych. Jednak gdy ktoś podczas takowych zakupów zgłodnieje, jest gdzie się posilić. O jedzeniu, piciu i zakupach w oddzielnych rozdziałach.

Z ulicy Toledo można też wejść do Galerii Humberta I. Jest to ogromna budowla wzniesiona w ciągu kilku lat,  a począwszy od 1887 roku, składająca się z czterech symetrycznie stojących kamienic połączonych przeszklonym dachem. Przyjemna koncepcja pasażu miejskiego z możliwością dokonania zakupów czy wypicia przysłowiowej kawy.

Z Galerii Humberta już łatwo wychodzi się w kierunku Placu Miejskiego, na którym dominującą pozycję ma jeden z bardziej symbolicznych zabytków Neapolu – średniowieczna Baszta Andegawenów. Zamek nazywany Nowym, w odróżnieniu od starszych zamków Capuano – Kapłańskiego i Dell'Ovo – Jajka. Od lat osiemdziesiątych XIII wieku siedziba władców Andegaweńskich, Aragońskich i w pierwszym okresie panowania również wicekrólów hiszpańskich. Obecnie m.in. siedziba Museo Civico. Przy Placu również Ratusz – Municipio z XIX wieku.